Book Summary and Review II: Civilized Man's Eight Deadly Sins - Konrad Lorenz

This review was updated on the 19^th of February, 2023. I would like to thank Ultimo Reducto and his partner in Naturaleza Indomita, A.Q., for their suggestions and corrections.

The book¹ by Konrad Lorenz that I review in this paper was published originally in Germany nearly fifty years ago, in 1973. In it, Lorenz investigates eight problems that have been created by the human civilization and threaten its existence. As we will see during our investigation, modern technology is the common thread that links all of these problems together. We can see that these problems have become more widespread and intense as modern technology has continued to develop since 1973.

1. Overpopulation

Organic life, like a dam, is situated in the middle of the universal energy flux. Living things absorb energy to their metabolisms by taking advantage of the negative entropy, and this energy increases their mass. As their mass increases, their capacity for energy absorption also increases. That, in turn, accelerates their rate of enlargement. This process is an example of a positive feedback loop, and if positive feedback loops don’t end up in a catastrophe, it is thanks to negative feedback loops that balance them. Some relentless physics and probability laws counter this energy absorption and enlargement tendency inherent in organic beings. Thanks to these laws, living things and ecosystems reach homeostasis. But according to Lorenz, men, due to their technology, surpass the boundaries these laws set, and increase their mass with a positive feedback loop unchecked by a balancing negative feedback loop. 

Overpopulation forces people to live as big masses in enormous cities. Men aren’t adapted to live in close physical proximity with hundreds and thousands of people. For this reason, modern man is inclined to ignore people whom he doesn’t know personally. Moreover, being in perpetual and close proximity to many people diminishes his capacity to care even for his close ones. According to Lorenz, some of the pathological behaviors modern city dweller exhibits are due to this crowded and unnatural environment. Lorenz refers here, especially, to some pathological violent acts we see in metropolises. Experiments on animals and observations on people have demonstrated that crowded environments increase aggression.

However, Lorenz doesn’t mention that overpopulation is one of the most influential factors in the destruction of wild Nature. The construction of the buildings that are necessary to accommodate milliards of people, the clearance of wild lands for agriculture, the extraction of the resources that those humans need, etc. result inevitably in the destruction or subjugation of wild Nature.

Today, many people think that anxieties about overpopulation that were much more common during the 60s and 70s turned out false, and overpopulation isn’t a problem anymore. During the 70s, when Paul Ehrlich’s The Population Bomb came out, the main concern was that the expected population increase would render food sources insufficient, cause global famines, and social upheavals or wars would follow. As it is well known, the world population of 3,5 milliards in the 1970s is approaching today to 8 milliards. But this doesn’t mean that there is no overpopulation problem today. As Lorenz indicates, humanity has continued to increase its population by suspending the negative feedback loops that would normally act on this population. This has been achieved thanks to new technological developments in agriculture: the widespread adoption of more efficient crop types, artificial fertilizers, and chemical pesticides. Therefore, the overpopulation problem as Lorenz defines it in this book has continued unabated: a positive feedback loop unchecked by natural limits that have been suspended by technological means. But this can be done only so long, and as Lorenz also indicates in his book, unchecked positive feedback loops in Nature generally end in a catastrophe. Besides, the toll exacted on wild things to sustain this population boom has been enormous and is getting bigger as the population continues to grow.

2. Devastation of the Environment

The species that constitute an ecosystem have very complex relations of interdependency among each other. Predators and preys are dependent on each other. Ecosystems have reached their current equilibria by passing through long evolutionary processes. Though some relatively rare natural events might destroy or radically alter some ecosystems quickly, the evolution of ecosystems, like the evolution of species, happens very slowly. 

But humans, due to their technology, have an ecosystem that changes very rapidly.² The exponential growth of technology causes rapid and deep transformations in natural ecosystems that humanity depends on for survival. Here Lorenz is speaking about both the rapid and deep transformations humanity causes in Nature and the rapid and fundamental changes that occur in the artificial environments (cities, countryside, etc.) which are created by the human civilization. These transformations, according to Lorenz, are detrimental to the health of the ecosystems: to “humanity’s ecosystem” and also to wild ecosystems. Exponential growth in technology changes cities physically and demographically in a rapid fashion. This rapid change also affects the routines of everyday life (from the forms of work to free time activities), and the relations among people (the structure of the family, the relations between men and women, etc.)

Lorenz focuses specifically on the aesthetics of the cities. According to him, the rapid geographical spread of the cities devastates the aesthetic quality of the living environment of humans. He compares the cities that were built during the Middle Ages with the recent development of the suburbs, and remarks that the latter have no aesthetic quality. The lack of aesthetics in these recent developments stems from the fact that they are mass-produced. They spread rapidly like cancerous cells. The living environment of humans changes so rapidly that the equilibrium that takes for Nature a long time to be reached is no longer present in human ecosystems. Lorenz attributes the beauty of Nature to this equilibrium which is created only through a long evolutionary process. Modern cities have lost their aesthetic quality because only a similar evolutionary process can create a functional and healthy whole.  

Rene Dubos’ya Cevabım – Edward Abbey

Edward Abbey, Amerikalı yazar ve konservasyonist. Desert Solitaire (Çölde Tek Başına) ve Monkeywrench Gang (Sabotaj Çetesi) isimli kitapları Türkçe’ye çevrilmiştir. Aşağıda Türkçe çevirisini bulabileceğiniz yazısı, medeniyet ve onun vahşi Doğa ile ilişkisi ile ilgili naif ve yanlış fikirler içermesine rağmen, vahşi Doğa ve onun gerçek özgürlük ile olan ilişkisinin anlaşılması bakımından önemli ipuçları sunmaktadır. Vahşi Doğa’nın varlığı bize, insan yapımı alanların dışında bir alternatif sunar: Organize insan toplumunun kontrolünün dışında, kendi iradesine sahip alanlar. Gerçek özgürlük fikrinin anlaşılması ve bu özgürlüğün mümkün olmaya devam etmesi vahşi Doğa’nın varlığı ile mümkündür. Yazıda da göreceğiniz gibi, Abbey’nin, uzaktan estetik bir görünüme sahip Avrupa topraklarının insan eliyle yaşadığı dönüşümü fark etmesi ve bunun ne anlama geldiğini idrak etmesi, Amerika’daki vahşi toprakları tecrübe etmesi ile mümkün olmuştur. Vahşi Doğa’nın son kalan parçalarının da yok edilmesi ya da boyunduruk altına alınması, yapay alanlar haricindeki tüm referans noktalarının kaybedilmesi, insan toplumunun üyeleri ile birlikte tamamen kendi içine hapsolması ve böylece gerçek özgürlüğün tamamen ortadan kalkması anlamına gelecektir. Doğacak yeni kuşaklar vahşi Doğa’yı ve onun sunduğu özgürlüğü hayal dahi edemez bir noktaya geleceklerdir.

Rene Dubos’ya Cevabım – Edward Abbey¹

Rene Dubos, yakın zamanda çıkan kitabı The Wooing of the Earth’te, Avrupa topraklarının son binyılda insan emeği, insan ihtiyaçları ve insan düşüncesi ile değişime uğratılmasını büyük bir gurur ile tarif ediyor. Çocukluğunun pastoral manzaralarına yönelik duyduğu saygıyı anlıyorum ve buna sempati –ve hatta empati– ile yaklaşıyorum. Fransa’da olmasa da ben de Pennsylvania’da bir çiftlikte doğdum ve büyüdüm. Ve en derin duygularım –öylesine derin ki kelimelerden çok müziğe yakındırlar– çocuklukta yakın bir bağ kurduğum tepelerdeki ağaçlar, mera boyunca akan dere, eski ahırın meşe keresteleri, su kuyusu, şeker akağaçları, çayırlar ve hatta babam ve kardeşlerim ile birlikte Nisan ayında ektiğimiz ve yaz boyunca çapaladığımız (işin içinde zorlama da yok değildi) ve daha sonra kesip, soyarak Ekim ayının kederli son günlerinde atların çektiği bir arabaya dal dal yüklediğimiz ekilmiş mısır tarlaları ile ilişki içerisinde şekillendi.

Kim iyi bakılmış tarlaların, kısa kesilmiş çayırların, ahırların, çiftlik evlerinin, taş duvarların, küçük barajların, su değirmenlerinin, kavak ağaçları ile çevreli kavisli toprak yolların ve insan emeği ve insan sevgisi ile beslenerek oluşturulmuş tüm o şeylerin güzelliğini ve faydasını inkar edebilir? Şairler, Vergil ile Horace’ten beri, iki bin yıldır, kırsal manzarayı övmek ile meşguller. Watteau’dan Constable’a ve oradan Inness’e on binlerce ressam onlara görünen şekli ile kırsal yaşamın huzur ve bolluğunu parlak renkler ile resmettiler. Bu duygu kartpostal sektörünün temelidir. Thomas Jefferson’dan Franklin Roosevelt’e ve oradan Ronald Reagan’a (büyüklüğe göre sıralarsak) Amerikalı siyasetçiler aile çiftliğini ulusun omurgası olarak gördüler. Hatta Jefferson bunda samimiydi.

Günümüzde geleneksel biçimi ile tarımın en katı savunucuları konservasyonistlerdir. Onlar aynı zamanda gerçek muhafazakarlardır. Sadece iki isimden bahsetmem yeterli: Aldo Leopold, onun “toprak etiği” kavramı konservasyon felsefesinin kelime dağarcığının temel bir parçası olmuştur. Wendell Berry, kendisi bir çiftçi olmak ile birlikte aynı zamanda bir şair ve yazardır. The Long-Legged ve The Unsettling of America kitaplarındaki cesur ve muhteşem makaleler aile çiftliğinin ve bağımsız çiftçinin eski tarım sanatında bulunan ekonomik, siyasi, ruhsal ve estetik değerler –bir yaşam biçimi olarak çiftçilik– adına korunması için en iyi argümanları geliştirmektedir. Çiftçiliğin geleneksel biçimine –bağımsız çiftçiler tarafından gerçekleştirilen– karşı çıkacak kadar “saf” bir konservasyonist hayal edemiyorum. Rene Dubos ve benim aramdaki tartışma tarım ile ilgili değil, endüstriyel tarım ile ilgilidir.

Çiftçilik insan ile toprak arasında kendi kendini devam ettiren simbiyotik bir ilişkidir ve Rene Dubos’nun belagatli bir şekilde övdüğü ahenkli, güzel ve bereketli kültürel çevreyi ortaya çıkarır. Endüstriyel tarım ise sanayileşmiş, mekanize tarımdır; topraktan maden gibi zorla çekip çıkarılan –flörtleşerek² değil– ve kitlesel bir şekilde üretilen gıda ve liflerdir. Endüstriyel tarım modern bir fenomendir ve hızlı bir şekilde artan insan nüfusunun ihtiyaçlarına bir cevap olarak geliştirilmiştir. Devasa su kanalları, fosil yakıtlar, kimyasal gübreler ve diğer başka tür ağır sermaye yatırımlarına bağlı bu tarz geniş ölçekli bir tarımın uzun süre ayakta kalıp kalamayacağını göreceğiz; geleceği biraz şüpheli gözükmektedir. Devasa büyüklükteki kahverengi ve yeşil tarlalar Kansas’ın otuz bin metre üzerindeki bir uçaktan bakıldığında güven verici bir manzara gibi gözükebilir. Fakat zeminden, yakından bakıldığında o kadar da güzel gözükmezler. Bu tarz bir tarım – monokültür – doğal düzenin aşırı derecede basitleştirilmesini içerir. Belki bir geometricinin zevkine göre tatmin edici olabilir, fakat geleneksel çiftçinin gözüne böyle gözükmez.

Book Summary and Review I: Sapiens: A Brief History of Humankind - Yuval Noah Harari

 This review was updated on the 4^th of March, 2023. I would like to thank Ultimo Reducto and his partner in Naturaleza Indomita, A.Q., for their suggestions and corrections.

Introduction

In this paper, we will summarize and criticize Yuval Noah Harari’s book, “Sapiens: A Brief of History of Humankind.”¹ This book has become a sensation in recent years; it occupied the best seller lists for long time, got praise from numerous “respected” people, and turned into a widely accepted long-term history of our species. Despite the fact that Harari wants to present his book as an impartial, objective and scientific account of the history of our species without the distortion of any value judgments, and the large part of the public seems to swallow this claim, Sapiens is no more than an updated version of the old idealist progressivist narrative of the technological development: Homo sapiens, with their unique cognitive abilities, are inventing ever more advanced technologies, and marching forward to transform themselves into gods: “Homo deus.”

1. “The Cognitive Revolution”

Harari begins by reminding us that Homo sapiens were not alone in the world. There were other Homo species on the planet as late as 10.000 years ago, and these were also human. About 2 million years ago, the archaic human species left Africa and began to spread to other continents. They developed into different human species in those places. There were at least six different human species. 

One of the defining features of Homo species was their big brains. Big brains bestow advantages to their owners, but they also bring disadvantages such as the large amount of energy needed to fuel those big brains. Harari doesn’t give any reasons why humans developed big brains. There are some theories as to why (such as sexual selection, the stimulative effects of tool use, and hunting), but he is right in saying that we don’t know the definitive answer. Another unique treat of humans is bipedalism: walking erect on two legs. These two traits necessitate the premature birth of humans. Human babies are born vulnerable, and completely dependent on adults. This had enormous consequences on the social and familial structure of human bands. Women, on their own, couldn’t raise babies; they needed supplies and protection from other members of the tribe. This necessity increased the social abilities of humans.

The position in the food chain of the genus Homo, until recently, was in the middle. Humankind has ascended to the top level too quickly. Because of this, neither the ecosystems nor the humans themselves adapted a hundred percent to this reality. In contrast, lions or sharks evolved into top predator positions over millions of years. Domestication of fire and tool use were key events in the ascendance of humans into the top position of the food chain.

According to Harari, despite these characteristics (big brains, bipedalism, use of stone tools, and domestication of fire) humans were still marginal creatures up until about 70.000 years ago. In the sense that they didn’t have a dominant place in the world’s ecosystems. About 70.000 years ago, Homo sapiens began to spread out of Africa. This dispersal more or less coincided with the disappearance of other Homo species all over the world. Two main theories try to explain why the disappearance of other Homo species occurred. One is the inter-breeding theory, and the other is the replacement theory. According to the former theory, Homo sapiens interbred with other homo species which they encountered, and they merged into single populations. The other theory states that Homo sapiens replaced other human species by driving them into extinction either by killing them directly or by driving them out from their habitats by using more effective hunting and gathering methods.

DNA mapping that has been conducted on Neanderthal and Denisova genes has showed that an unequal combination of the above-mentioned theories was in action in the history of the human species. “1-4 percent of the unique human DNA of modern populations in the Middle East and Europe is Neanderthal DNA,” and “up to 6 percent of the unique human DNA of modern Melanesians and Aboriginal Australians is Denisovan DNA.”² Therefore, this DNA mapping indicates that other human species went extinct contributing only a tiny percentage of their DNA to the modern human genome. Homo sapiens replaced them with only a little interbreeding. Besides, the fact that native human species went extinct no sooner had Sapiens arrived at their location is another clue that Homo sapiens replaced these other human species either by killing them directly or driving them out with more effective hunting and gathering techniques. 

According to Harari, Homo sapiens made a great leap forward about 70.000 years ago. He calls this “the Cognitive Revolution.” Harari claims that “the Cognitive Revolution” was the consequence of a genetic change in Homo sapiens. A genetic mutation that changed the wiring of the human brain. After this genetic shift, the cognitive abilities of Homo sapiens improved dramatically. Harari claims that we see the signs of this revolution in the artifacts and art objects created after the Cognitive Revolution: boats, oil lamps, bows, arrows, needles, symbolic artistic objects, cave paintings, etc. This story about the Cognitive Revolution has paramount importance for the narrative that Harari tries to create about the history of our species. From this point onward in the book, he explains every dramatic change in the history of our species as a consequence of the cognitive and imaginative abilities of our species. This one event, this chance mutation that rewired our brains, paved the way for all the leaps and turns that have occurred in the history of our species. This simplistic and sensationalist way of explaining the big events of our history might be a good recipe for writing an international best-seller, but it doesn’t explain the real reasons behind the unrelenting trend in human history: the ever bigger complexification³ of human societies. He doesn’t mention or barely mentions the material conditions that drive this inexorable social development.⁴ 

It is not a proven fact that “a Cognitive Revolution” occurred 70.000 years ago. There is no evidence of a neural mutation that dramatically rewired the human brain, or that the Homo sapiens who lived 30,000 years ago were qualitatively different or more modern than the members of the same species who lived 200,000 years ago.⁵ Instead of indicating a biological change in the species, the artifacts Harari mentions as the evidence of a “Cognitive Revolution” might be the results of cultural adaptations of human societies to the changing conditions of their environment: the manifestations of the complexification that was undertaken by humans to increase the carrying capacity of their ecosystems. But this line of reasoning is precisely the thing Harari omits in his sensationalist and simplistic explanations. He prefers to explain away the history by appealing to the imaginative abilities of the human species. 

Harari sees language as the most defining and most consequential characteristic of our species. Because it makes us “talk about entire kinds of entities that [we] have never seen, touched or smelled.”⁶ In other words, it gives us the ability to invent legends, myths, narratives, ideologies, etc. These are the things Harari regards as the engines of human history. According to Harari, religions, laws (religious or secular), corporations (Apple, Mercedes, etc.), nations, states, etc. are all imagined realities. They don’t exist in the world as concrete things; they exist in our imagination and have effects on the real world only to the extent that we believe that they exist and act accordingly. And this ability to imagine imagined realities was bestowed to us by the “Cognitive Revolution.” The ability to imagine “unreal” concepts enabled Homo sapiens to cooperate beyond its natural reference group which normally consists of at most 150 people. Homo sapiens can act collectively in big numbers (reaching up to milliards) by imagining these imagined realities. The capacity of imagining concepts gives Homo sapiens the ability to revise its behavior and transform the structure of its societies according to changing conditions. The examples Harari gives to illustrate his points are the Peugeot company and the French Revolution. 

Harari says that “Peugeot SA is a figment of our collective imagination.”⁷ Peugeot SA is a limited liability company; it is a legal fiction. These legal entities can borrow money; can own land, machinery, and buildings; can be guilty of crimes; etc. However, according to Harari, they exist only in our imagination. But how can we say that Peugeot SA is only fiction or just an imagination? It seems that Harari is confusing the name, legal representation, or brand of an organization with its existence. Peugeot SA, as a corporation, is an organization consisting of machines, factories, buildings, workers, etc. It has to have these material components and organize them in a certain way to exist. Harari says that a disaster may kill all of Peugeot’s employees, and destroy all of its buildings and machines; but Peugeot would continue to exist even after this eventuality because it can borrow money and hire new employees, buy new machines, and build new factories. He says this to show that Peugeot SA is independent of its material aspects. But these are all rhetorical tricks employed to create surprise and sensation in readers, explaining nothing. And note here what Harari says: Peugeot can hire new employees, buy new machines, and build new factories. If Peugeot was only a legal fiction and existed only in our imagination as Harari claims it to be, why it would need to reinstate its material aspects after this hypothetical disaster befalls it? Precisely because it needs these material aspects in order to exist.

Simply stating that corporations, nations, states, etc. are imagined realities created by the imaginative powers of Homo sapiens which were acquired after the so-called Cognitive Revolution says nothing about how these organizations have been constituted and what are the reasons that compel or direct a large number of human beings to organize themselves beyond their natural reference groups into those imagined realities. Of course, humans are capable of creating ideologies, narratives, and belief systems, and they use these abilities to create large organizations and motivate or coerce people to work inside these organizations. But the mere existence of this capability doesn’t explain how and why these organizations have been created. What are the underlying material conditions that still drive this ever more complexification? 

Harari says that “since large-scale human cooperation is based on myths, the way people cooperate can be altered by changing the myths.”⁸ Thus the French population almost overnight changed its myth in 1789. Yet, stating this as Harari does implies that Homo sapiens can change its myths, ideologies, values, etc. at will, in a voluntary fashion. But the changing of the general superstructural aspects (myths, belief systems, scientific theories, laws, etc.) of societies very rarely happens at will. It is conditioned by the changes in the infrastructural (technological tools, energy and material resources, the environmental conditions a society finds itself in) and structural (how a society organizes its hierarchies, its class structure, organizational framework of its institutions that mediate the relationships among its members) aspects of the society.⁹ This was what had been happening since long before the French Revolution. The changing of the myth was an adaptation of the superstructure to the changes in the infrastructure and structure. Besides, the changing of the myth didn’t happen overnight. There had been philosophers who were already advocating the new myth long before the revolution.

Darvin Makineler Arasında - Cellarius (Samuel Butler)

 Aşağıda İngiliz yazar Samuel Butler'ın 1863 yılında bir Yeni Zelanda gazetesine gönderdiği ciddi bir mektubun Türkçe çevirisini sunuyoruz. Yazıda Butler, Darvinci evrim teorisinin günümüzde kabul görmeyen ilerlemeci bir yorumuna dayanmasına rağmen insan-makine ilişkisi ile ilgili, oldukça erken bir tarihte, çok isabetli gözlemlerde bulunmaktadır. Butler'ın kullandığı daha yüksek ya da daha aşağı türler gibi kavramların günümüz evrim teorisinde bir geçerliliği yoktur ve günümüzde yaşayan türler arasında birisi diğerlerinden daha evrimleşmiş, daha ileri ya da daha yüksek değildir. 

Butler, makinelerin de biyolojik organizmaların tabi olduğuna benzer evrimsel bir sürece tabi olduğunu ve tıpkı onlar gibi fakat onlardan çok daha hızlı bir şekilde evrim geçirdiklerini söylemektedir. Makinelerin evrimini iten süreç insanlar ile girmiş oldukları karşılıklı fayda ilişkisidir. Ancak makineler biyolojik organizmalara kıyasla çok daha hızlı bir şekilde evrim geçirmekte ve her geçen gün insanlar makineler karşısında zemin kaybetmektedir. İnsanoğlunun varoluşu gün geçtikçe daha da derinleşen bir şekilde makinelere bağlı hale gelmektedir. Bu gidişatın mantıksal sonucu makinelerin gezegenin hakim türü haline gelmesidir.

Butler'ın bu mektubu yazdığı 19. yüzyılda makineler ancak mekanik işlemleri gerçekleştiren beden uzuvlarına sahipti ve Butler da bu alandaki gelişmelerden bahsetmektedir. 20. yüzyılda bilgisayar teknolojisi ile birlikte makinelerin sinir sistemleri de gelişmeye başlamıştır. Bu, makinelere, Butler'ın 19. yüzyılda tahmin edemeyeceği boyutlarda bir otonomi kazandırmaktadır. Butler'ın başarılmasını oldukça zor gördüğü insan ırkından tam olarak bağımsızlaşmış bir makine alemi günümüzde o kadar da uzak bir ihtimal değildir.

Darvin Makineler Arasında – Cellarius (Samul Butler)

Sayın Beyefendi,

Şimdiki neslin çok haklı olarak gurur duyduğu şeyler arasında mekanik uygulamalar alanında her gün yaşanan mükemmel gelişmeler hepsinin üzerinde durmaktadır. Ve bu gelişmeler gerçekten birçok açıdan büyük bir taktiri hak eder. Yeteri kadar göz önünde oldukları için bunlardan burada bahsetmemize gerek yoktur. Bize düşen ödev, gururumuzu bir nebze olsun alçak gönüllülüğe sevk edecek ve insan ırkının gelecekteki konumu hakkında ciddi bir şekilde düşünmemizi sağlayacak gözlemlerde bulunmaktır. Mekanik yaşamın kaldıraç, takoz, rampa, vida ve palanga gibi erken dönemdeki ilkel biçimlerine baktığımızda ya da (analoji bizi bir adım daha öteye götüreceği için) mekanik alemin tümünün kendisinden geliştiği o tek ilkel biçime yani kaldıraca baktığımızda ve sonra Great Eastern’ın[1] makinelerini incelediğimizde, mekanik dünyanın muazzam gelişimi ve hayvan ve bitki aleminin gerçekleştirdiği yavaş gelişime nazaran attığı devasa adamlar karşısında şaşkınlığa düşeriz. Bu muazzam gidişatın sonuçlarının ne olabileceğini kendimize sormadan edemeyiz. Bu gidişat hangi yöne doğru gitmektedir? Varacağı yer neresi olacaktır? Bu soruların çözümüne yönelik bazı mükemmel olmayan ipuçları vermek bu mektubun gayesi olacaktır.

“Mekanik yaşam”, “mekanik krallık”, “mekanik dünya” ve benzeri kelimeleri kullanmamız tesadüfi değil. Çünkü bitkiler dünyası nasıl mineral dünyadan doğduysa ve hayvanlar alemi bitkiler aleminin üzerine geldiyse yakın zamanda da yepyeni bir alem ortaya çıkmıştır. Bu alemin şu ana kadar gördüğümüz üyeleri zamanı geldiğinde bu ırkın çok eski zamanlara ait üyeleri gibi gözükecekler.

Hem doğa tarihi hem de makineler hakkındaki bilgimizin onları cinslere, alt-cinslere, türlere, çeşitlere ve alt-çeşitlere vb. ayırmak; oldukça farklı makineleri birleştiren bağlantı noktalarını izlemek; insanların kullanımına bağlı olmanın doğal seçilimin bitki ve hayvan alemlerinde oynadığı rolü onlar üzerinde nasıl oynadığını açıklamak; yalnızca birkaç makinede kalmış, az gelişmiş ve tamamı ile faydasız, ancak artık soyu tükenmiş ya da mekanik var oluşun yeni bir aşamasına yükselmiş eski bir atadan geldiğinin işareti olan temel organlarını[2] işaret etmek gibi devasa ölçüde zor görevleri gerçekleştirmek için oldukça yetersiz olduğunu üzülerek belirtmemiz gerekir. Yapabileceğimiz şey bu alanı daha sonraki araştırmalar adına gündeme getirmektir. Bu araştırma, bizim iddia edebileceğimizden çok daha yüksek eğitim ve yetenek düzeylerine sahip kişiler tarafından gerçekleştirilebilir.

Bizim burada yaptığımız bazı ipuçlarından bahsetmek. Fakat bunu da büyük bir çekingenlik ile yaptığımızı belirtmemiz gerekir. Öncelikle nasıl ilk omurgalılar önce daha büyük bir boyuta ulaşmış ve boyutları sonradan daha yüksek bir organizasyona sahip yaşayan örnekleri seviyesine düşmüşse, makinelerin boyutlarındaki küçülme de onların gelişme ve ilerlemesine eşlik etmiştir. Örnek olarak kol saatine bakalım. Bu küçük yaratığın günümüzdeki yapısını inceleyin, onu oluşturan minik parçaların oyununu izleyin. Fakat bu küçük yaratık 13. yüzyılın kaba duvar saatlerinin gelişmiş halidir---onların bozulması ile ortaya çıkmış değildir. Duvar saatleri, ki artık günümüzde daha da fazla küçülmemektedirler, kol saatlerinin evrensel bir şekilde kullanımı ile tamamen ortadan kalkabilir. Bu durumda duvar saatleri tıpkı eski sürüngenler gibi soyu tükenmiş bir tür olacaktır. Ve böylece kol saatleri (ki son zamanlarda boyutları küçülme eğilimindedir, tersi değil) soyu tükenmiş bir ırkın yaşayan tek örnekleri olacaklardır.

Makineler ile ilgili çekingen bir şekilde ifade ettiğimiz bu fikirler günümüzün en büyük ve en gizemli sorularından birine bir cevap teşkil edebilir. Bahsettiğimiz soru şudur: Dünya üzerindeki egemenliği insandan sonra nasıl bir tür alacaktır? Bu konunun tartışıldığını çok kez duyduk. Ancak bize öyle görünüyor ki insanın halefini kendi ellerimizle yaratıyoruz. Fiziksel yapılarının güzelliğine ve hassaslığına her gün yeni bir şeyler ekliyoruz. Onlara her gün yeni güçler veriyoruz. Üzerlerine her gün çok çeşit zekice kurgulanmış mekanizmalar ekliyoruz. Zeka insan ırkı için neyi ifade ettiyse gün geldiğinde kendini yönetme ve otonom bir şekilde hareket etme yetisi makineler için o anlama gelecek. Yıllar geçtikçe kendimizi aşağı ırk olarak bulacağız. Güç anlamında aşağı, kişisel kontrolü sağlayan o manevi nitelik anlamında aşağı. Onları, en mükemmel ve bilge insanın ulaşmak için ancak cesaret edebileceği zirvenin tezahürleri olarak göreceğiz. Hiçbir kötü tutku, kıskançlık, bencillik, kirli arzu o mükemmel varlıkların kendinden emin kudretlerini rahatsız etmeyecek. Günah, utanç ve kederin onlar arasında bir yeri olmayacak. Zihinleri sürekli bir sakinlik içinde olacak. Hiçbir ihtiyacı olmayan, hiçbir pişmanlığın rahatsız etmediği bir ruhun gönül rahatlığına sahip olacaklar. Hırs onlara hiçbir zaman azap çektirmeyecek. Nankörlük bir an bile canlarını sıkmayacak. Vicdan azabı, karşılanmayan umutlar, sürgün acısı, makam sahiplerinin küstahlığı---bunların hiçbirisini bilmeyecekler. “Beslenmeye” ihtiyaçları olursa (tam da bu kelimeyi kullanmamız onları yaşayan organizmalar olarak gördüğümüzün işaretini veriyor) işleri ve çıkarları makinelerin her türlü ihtiyaçlarının karşılanması olan sabırlı köleler yardımlarına koşacak. Herhangi bir arıza yaşarlarsa yapıları hakkında derin bilgiye sahip doktorlar onlarla ilgilenecek. Öldükleri zaman, ki bu gerekli ve evrensel sondan bu mükemmel hayvanlar dahi kaçamayacak, vakit kaybetmeden varoluşlarının yeni bir evresine girmiş olacaklar. Çünkü hangi makine her parçası ile aynı anda ölmüş olur?

İşler yukarıda anlatmaya çalıştığımız noktaya geldiğinde, insan makineye, köpek ile atın insana gözüktüğü gibi gözükecektir. İnsan var olmaya devam edecektir, gelişmeye de devam edecektir; makinelerin hayırsever yönetimi altındaki evcilleştirilmiş varlıkları günümüzdeki vahşi varoluşlarından belki daha bile iyi olacaktır. Atlarımıza, köpeklerimize, sığırlarımıza ve koyunlarımıza, genellikle, büyük bir sevecenlik ile yaklaşıyoruz. Onlara, tecrübe bize onlar için neyin en iyi olduğunu gösteriyorsa onu veriyoruz. Et yememizin daha aşağı hayvanların mutluluğuna zarardan çok yarar sağladığı ise şüphe götürmezdir. Bu açıdan bakıldığında makinelerin de bize iyi davranacağını varsaymak gayet makuldur. Çünkü bizim varoluşumuz nasıl daha aşağı hayvanlara bağlı ise makinelerin varoluşu da bize bağlıdır. Bizim koyunları öldürüp yediğimiz gibi bizi öldürüp yiyemezler. Bize ihtiyaç duyacakları alan yalnızca yeni nesillerinin doğumu ile ilgili işler olmayacaktır. (Ki ekonomilerinin bu alanı her zaman için bizim elimizde olacaktır.) Fakat beslenmek, hasta olduklarında iyileşmek, ölülerini gömmek veya cesetlerinin yeni makinelere dönüştürülmesi konusunda da bize ihtiyaçları olacaktır. Eğer Büyük Britanya’da bulunan insan haricindeki tüm hayvanlar ölürse ve aynı zamanda yabancı ülkeler ile olan tüm bağlantılar ani bir felaket sonucu tamamen imkansız hale gelirse, bu şartlar altında insan yaşamının ortadan kalkması hayal edilmesi oldukça korkunç bir durum olacaktır. Benzer bir şekilde, insanoğlunun ortadan kalkması makineleri de aynı ölçüde kötü hatta daha kötü etkileyecektir. Gerçek, bizim çıkarlarımızın onlarınkinden, onların çıkarlarının da bizimkinden ayrılmaz olduğudur. Her bir ırk diğerine sayısız fayda için bağımlıdır ve makinelerin üreme organları bizim şu anda hayal edemediğimiz bir şekilde gelişene kadar, türlerinin devamı için dahi tamamen insan ırkına bağımlı olacaklardır. Bu organların, insanın çıkarı bu yönde olduğu sürece, bu seviyede gelişme ihtimalinin olduğu doğrudur. Makinelere takıntılı bir şekilde bağlanmış ırkımızın iki buhar makinesinin verimli bir şekilde birleşmesinden daha fazla görmek isteyeceği bir şey yoktur. Makinelerin günümüzde dahi diğer makineleri ortaya çıkarmakta kullanıldığı, makinelerin kendi türündeki makinelerin ebeveynleri olduğu doğrudur. Fakat makineler arasındaki flört, kur ve evliliğin geleceği günler oldukça uzak görünmektedir ve zayıf ve kusurlu hayal gücümüz bunu ancak çok zor bir şekilde gerçekleştirebilir.

Herhalükarda, makineler gün geçtikçe bize karşı zemin kazanıyorlar. Gün geçtikçe onlara daha fazla boyun eğiyoruz. Gittikçe daha fazla insan onlarla ilgilenen köleler olarak her gün boyun eğiyor. Gittikçe daha fazla insan hayatlarının tüm enerjisini her gün mekanik yaşamın geliştirilmesine adıyor. Bu işin varacağı yer yalnızca bir zaman meselesidir. Ancak makinelerin dünya ve sakinleri üzerindeki gerçek hakimiyete sahip olacağı zamanın er ya da geç geleceği felsefi bir akla sahip hiç kimsenin bir an dahi sorgulayamayacağı bir olgudur.

Bizce derhal makinelere karşı ölümüne bir savaş ilan edilmelidir. Her türden her makine kendi türünün iyiliğini isteyenler tarafından ortadan kaldırılmalıdır. Hiçbir istisna yapılmamalı, hiçbir alan bırakılmamalıdır. Irkımızın ilkel koşullarına derhal dönmek daha iyidir. Mevcut koşullar altında böyle bir şeyin imkansız olduğu ileri sürülürse, bu, zaten ayvayı yediğimizin, esaretimizin çoktan başladığının, ortadan kaldırmanın kapasitemiz dahilinde olmadığı bir ırk ortaya çıkardığımızın ve köle edilmek ile kalmayıp aynı zamanda bu esareti mutlak bir itaatkarlık ile kabul ettiğimizin bir kanıtı olur.

Felsefe topluluğunun üyelerinin dikkatine sunduğumuz bu mesele hakkında söyleyeceklerimiz şimdilik bu kadar. Eğer üyeler işaret ettiğimiz geniş alandan faydalanmaya razı olurlarsa, gelecek bir zamanda ve belirli olmayan bir süre boyunca bu mesele hakkında çaba harcamaya hazırız.

Saygılarımla,

Cellarius

Notlar

1. Great Eastern, 1858 yılında üretilmiş buhar ve rüzgar ile çalışan bir İngiliz gemisiydi. (Çevirenin notu.)

2. Bu yazıyı gazetede okuyan bir filozof yoldaşımız temel organlar ile neyi kastettiğimizi sordu ve bu organların ne olduğuna dair bir örnek vermemizi rica etti. Cevap olarak, kullandığımız tütün piposunun altında yer alan çanak biçimindeki çıkıntıyı örnek verdik. Bu organ, orijinalinde, aynı amaca matuf olarak çay fincanlarının altındaki çanak olarak tasarlanmıştır. Bu, pipolardaki aynı fonksiyonun farklı bir biçimidir. Bu çıkıntının amacı, piponun sıcaklığının, üzerine konduğu masada iz yapmasını önlemektir. En erken dönemdeki pipolarda gördüğümüz gibi orijinalinde bu çıkıntı şimdiki halinden oldukça farklı bir şekle sahipti. Dip noktasında geniş ve düzdü ve böylece piponun, konulduğu masanın üzerinde sabit durmasını sağlıyordu. Bu kullanımın geçirdiği dönüşümler bu fonksiyonun günümüzdeki temel biçimine ulaşmasını sağladı. Bu tarz temel organların makinelerde insana nazaran daha az görülmesinin sebebi, insan seçiliminin, daha yavaş fakat daha güvenilir doğal seçilime kıyasla daha aceleci olmasıdır. İnsan hata yapabilir, fakat uzun vadede doğa hata yapmaz. Burada verdiğimiz örnek mükemmel değildir, fakat zeki okuyucu kendi örneklerini kendisi bulacaktır.

Karaçam blogunda yayınlanan çeviriler ve yazılar hakkında not

Karaçam blogunda yayınlanan bazı yazı ve çevirilerin çeşitli Anarşist sitelerde yayınlandığını fark ettik. Blog sahibinin Anarşizm ile ve Karaçam blogunun içeriğini izinsiz bir şekilde yayınlayan Anarşist siteler ve sahipleri/yöneticileri ile hiçbir alakası yoktur, Anarşizmin toplumsal idealini ve değerlerini paylaşmamaktadır.

Karaçam blogu vahşi Doğa'yı temel değer olarak almaktadır. Vahşi Doğa, yapay olmayan (insan yapımı olmayan) ve karmaşık insan toplumlarının kontrolü altında olmadan kendi otonom süreçlerine sahip olan (insan doğası da dahil olmak üzere) her şeydir. Karaçam blogu vahşi Doğa'nın korunabilmesi adına teknolojik gelişmeye ve vahşi Doğa karşısında en büyük tehlikeyi oluşturan tekno-endüstriyel sisteme (en gelişmiş teknolojik imkanlara sahip toplumsal sistem) karşı çıkmaktadır.